Już po raz setny zmieniam tytuł posta i jego pierwsze linijki tekstu. Jednak już wiem o czym chce do was napisać. Otóż tego posta chciałabym przeznaczyć na opisanie wam jak to jest być mamą przed osiemnastką. Przyznam, że jest cholernie ciężko. Jeśli decydujecie się w tym wieku na dziecko, musicie się później liczyć z tym, że wasz partner może was zostawić, nie będziecie miały czasu dla siebie, będziecie musiały godzić dziecko z nauką, znosić jego humorki i potrafić się opanować jeśli malec  daję nieźle w kość.
Ja osobiście zaszłam w ciążę jak miałam szesnaście lat. Urodziłam synka miesiąc i dwa dni przed moją siedemnastką. Mój poród to była męczarnia. Ponad 20 godzin męczarni, potem decyzja o cesarce. Mój narzeczony w czasie porodu prawie ciągle był przy mnie, a po zabiegu nawet zostawał na noc, aby mi pomóc. O ciąży dowiedziałam się w dzień, w którym miałam dostać miesiączkę. Coś tknęło moją przyszła teściową i kupiła mi test. Wyszła druga ledwo widoczna kreska. Moja mama jak się dowiedziała o mojej ciąży strasznie na mnie nakrzyczała. W końcu jednak się opamiętała. Teraz Antoś siedemnastego skończy trzy miesiące. Nie jest mi łatwo, ponieważ mam dużo nauki, a maluszek ciągle choruje. Ma wiotkość krtani i cierpi na nawracające zapalenie płuc. Wiem jednak jedno. Są to cierpienia, ale najcudowniejsze jakie się da. Kocham mojego maluszka i nigdy w życiu bym go nie oddała nikomu.